اسبی سرکش در سینه لیلی

لیلی گفت:موهایم مشکی ست مثل شب،حلقه حلقه و مواج،دلت توی حلقه های موی من است.نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟نمیخواهی موج گیسوهای لیلی را ببینی؟

مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت:نه نمیخواهم،گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم.دلم را هم.

لیلی گفت:چشم هایم جام شیشه ای عسل است،شیرین،نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟شیرینی لیلی را؟

مجنون چشم هایش را بست وگفت:هزار سال است عکسم ته جام شوکران است،تلخ.تلخی مجنون را تاب می آوری؟

لیلی گفت:لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.خرما طعم تنهایی ات را عوض میکند .نمی خواهی خرما بچینی؟

مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت:من خار را دوستتر دارم.

لیلی گفت:دستهایم پل است .پلی که مرا به تو میرساند بیا واز این پل بگذر.

مجنون گفت:اما من از این پل گذشته ام.آنکه می پرد دیگر به پل نیازی ندارد.

لیلی گفت:قلبم اسب سرکش عربی ست .بی سوار و بی افسار.عنانش را خدا بریده،این اسب را با خودت می بری؟

مجنون هیچ نگفت.لیلی که نگاه کرد،مجنون دیگر نبود،تنها شیهه اسبی بود و ردپایی بر شن.

لیلی دست بر سینه اش گذاشت،صدای تاختن می آمد.

اسب سرکش اما در سینه لیلی نبود.