سفارش تبلیغ
صبا ویژن
درباره وبلاگ

دشنام یا دعای تو در حق من یکی است ای آفتاب هر چه کنی ذره پروری است ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت سزای سبکسری است
پیوندها
طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز
آمار وبلاگ
بازدید امروز: 29
بازدید دیروز: 23
کل بازدیدها: 173475



سبکسری های قلم...
شاید اندکی تامل....
شنبه 91 خرداد 20 :: 1:27 صبح ::  نویسنده : الهه       

 سروده هایی که در زیر مشاهده خواهید کرد اشعار دوست خوب و عزیزم خانم زهرا سالاری است.......

زهرا از دوستای خوبه منه که گاهی شعر میگه.....منم ازش خواهش کردم چند تا ازشعرهاش رو بفرسته برام تا بذارم توی وبلاگ که همه از خوندنش لذت ببریم.......

 

 

                                                                                              بیت فرد

     خســته ام تنها نگاهم پر ز درد                    آشنا با آه های ســــــــــــــرد ســــــــــــرد

       در کلاس وزن دل تکلیف من                      بخش درد است بخش درد است بخش درد

        مانده ام محزون و غمگین نا امید              حال من حال عجــــــیــــــــــب دوره گرد

     گشته ام تنها جدا از مردمان                     بیت من گشته به واقـــــــــع بیـــــــــــت فرد

      هرچه می گردم چرا یک مرد نیست           مردها گشته اند ایــــــــنجا طـــــرد طـــــرد

     می روم افتان و خیزان زین دیار                  می روم دیــــــــگر به دنــــــــــــــبالم نگرد

 

 

شعر بعدی شعریست با نام  باران من بارید  که زهرای عزیز در هنگام فوت دوستش باران سروده........روح باران عزیز شاد

 

                                                                                                                                                 باران من بارید    

            

امشب قلم هم با دلم نا مهربان است

      شاید که مثل من غمش در دل نهان است

      امشب غریبانه دو چشمم پر ز اشک است

  آلام این قلب شکسته بی بیان است

  من مانده ام تنهای تنها اندرین شهر

    مشغول دیدن بر بهاری که خزان است

    از هجر داغ این عزیز تازه رفته 

    قلبم،وجودم از بیانش نا توان است

 باران من را برده ای پیش خود ای دوست

    فرخنده بادا دیدن بنده چنان است

 امشب که باران با خدایش در حریم است

  مست از شراب وز نسیم زان میان است

 آنجا به مهمانی خالق گرچه اینجا

 آب دودیده از سر و رویم روان است

مادر که هر قطره ز اشکش پر زداغ است 

 لیکن صبور است این صفت در وی عیان است

 من مانده ام با حجم دردی غیر توصیف

       تنها امیدم در عبور از این زمان است                




موضوع مطلب :